Ripples, Isiolo en ziekenhuis

Het is alweer een tijd geleden dat we een verslag geplaatst hebben, doordat we het druk hebben is het er een beetje bij in geschoten. Maar hier een kleine samenvatting van de afgelopen tijd.

Sinds deze week doe ik, martine, vrijwilligerswerk bij een noodopvang tehuis voor minderjarige meiden, het 160 Girls Project van Ripples International.(Meer info op: http://www.ripplesintl.or.ke/160-girls-video/) Hier worden kinderen/tieners opgevangen die te maken hebben gehad met seksueel misbruik. De leeftijd varieert van 6 tot 17 jaar, sommigen zijn zwanger, en sommige meiden hebben een kind. Op maandag, woensdag en vrijdag zal ik aanwezig zijn om activiteiten te doen met de meiden. Zoals de organisatie graag wou heb ik een "timetable" gemaakt met activiteiten en workshops. De meiden gaven aan dat ze houden van spelletjes spelen, zingen, dansen, knutselen en buiten spelen. Ook willen veel van de meiden meer te weten komen over de bijbel en het geloof. Voor mij de opdracht om een leuk programma in elkaar te zetten! Ik ga onder andere met de meiden handletteren, armbandjes maken, tekenen/verven/knutselen, een bijbel studie doen en ik ga ze een cursus zelfverdediging geven. Afgelopen week heb ik met de 28 meiden nagels gelakt, wat een feestje! Ook heb ik ze gevraagd een tekening te maken met hun dromen/toekomstplannen en hoe ze dit willen bereiken. De resultaten waren uiteenlopend. De een wil rechter worden om op te komen voor seksueelmisbuikte kinderen. Daders van kindermisbruik worden vaak niet vervolgd wegens gebrek aan bewijs of omkoping. Veel van de dames zien zich later samenwonen met een vrouw, simpelweg omdat het beeld van een man verpest is. Naast Ripples blijf ik ook 1/2 dag(en) in de week bij Jawa helpen.

Bij Jawa hebben we afgelopen maand feest gehad vanwege het 6 jarig bestaan. Hier hoort ook een cadeau bij. Van het sponsergeld hebben wij allerlei praktische benodigheden en speelgoed kunnen kopen. Dit nam de organisatie dankbaar in ontvangst.

Afgelopen weekend zijn we naar Isiolo geweest, een stad ten noorden van Meru. Hoe noorderlijker we gaan hoe droger het klimaat, en dat was duidelijk te zien. Toch regende het op de weg naar Anchors Post, dit gebeurt hier echt zelden kregen we te horen van de plaatselijke bevolking. De plaatselijke bevolking bestaat veelal uit nomaden. Zij trekken rond met hun kudde geiten en koeien. Ze wonen in zelfgemaakte tentjes en zijn gewend aan kilometers lange wandeltochten. Onderweg hebben we een vrouw met 2 kinderen opgepikt. Zij vertelde dat ze normaal 2 uren moest lopen om eten voor het gezin te halen. In Achors Post aangekomen zagen we de eerste Samburu man, bekend van de Samburu stam en te herkennen aan de grote oorlellen. Op de brug maakten we wat foto's, maar dat werd niet gewaardeerd omdat een aantal mannen zich vlak naast ons aan het wassen waren. Op de terugweg naar Isiolo moesten we remmen voor de overstekende kamelen. In een plaatselijk restaurant hebben we de welbefaamde somalische spaghetti gegeten. Heerlijk! En jawel, met de hand. Ook hebben we kamelenvlees gekocht en later thuis zelf klaargemaakt. Smaakte erg goed! Toen we op het punt stonden om naar huis te gaan, bleek de auto een lekke radiateur te hebben. Dat betekend dat de auto niet meer gekoeld kan worden. Gelukkig heeft onze chauffeur de studie techinal engineering in Kenia gedaan. In isolo hebben we jerrycan van 20 liter met water gevuld. In de rit van 1 uur zijn we 5 keer gestopt om de moter te koelen met het meegebrachtte water.

Afgelopen donderdag heeft Martine een rondleiding gekregen in het stadsziekenhuis. De foto's spreken voorzich. Veel van de bedden waren leeg, dit omdat de zusters de afgelopen 5 maanden hun werk gestaakt hebben vanwege de slechte lonen. Een mederwerker vertelde dat normaal gesproken drie personen met de zelfde kwaal in 1 bed liggen. Privacy hebben patienten niet, vanaf de balie van de operatieafdeling konden we zien hoe een operatie gedaan werd. Ook was er een afdeling voor gehandicapte kinderen, zij werden aan hun lot over gelaten in de armoedige bedden, die op kooitjes leken. Ik zei die dag tegen de chauffeur, als ik hier ziek wordt boek ik een ticket naar Nederland. Gek genoeg, de volgende dag, was ik degene die ziek was. Misselijkheid, koorts, hevige buikkrampen, etc. De taxi chauffeur keek raar op toen wij hem de volgende morgen opbelden om ons naar het ziekenhuis te brengen. Gelukkig wist hij vanwege de vorige dag wat ik absoluut niet wou, en bracht hij ons naar een goed prive ziekenhuis. Uit het onderzoek bleek dat ik een maag/darm infectie heb opgelopen. Wij vermoeden dat dit komt door stilstaand water uit een voorraadvat wat we gebruikt hadden, dit omdat we 4 dagen geen stroom/water hadden. Voornu moeten de medicijnen en pijnstillers hun werk doen, en kan ik niks anders doen dan uitzieken in bed. Ik hoop snel weer aan de slag te kunnen.

Ook hebben we een aantal kaarten ontvangen. Bedankt hiervoor. Mensen hier hebben geen brievenbus, maar een postbus in het postkantoor. We weten daardoor niet hoelang de brieven onderweg zijn geweest.