Alweer December

Het is alweer een dikke maand geleden dat we voor het laatst een reisverslag hebben geplaatst. In die tussen tijd is er veel gebeurd! Martine is weer beter en haar ouders zijn op bezoek geweest, we hebben verschillende safari’s gedaan en ons visum is verlengd.

Martine is nu alweer 5 weken aan het werk bij Ripples. De activiteiten die ze doet met de kinderen zijn heel uiteenlopend. De kinderen zijn gewend aan haar aanwezigheid wat zorgt voor meer diepgang. Er zijn veel onzekere gekwetste meiden die na en maand los komen en zichzelf durven te zijn, dit is prachtig om te zien! Ook heb ik afgelopen week de verhalen mogen horen van de meiden, deze waren stuk voor stuk hartverscheurend, trieste situaties die onbegrijpelijk en onmenselijk zijn..
Toch is er een toekomst gerichte houding, de meisjes vinden steun bij elkaar omdat bijna iedereen hetzelfde of een soort gelijke situatie heeft meegemaakt. De afgelopen week zijn er 2 meisjes terug gekeerd naar “huis”. Ze konden door omstandigheden beide niet bij hun ouders wonen, beide meisjes zijn daarom ondergebracht bij familieleden waar ze in goede handen zijn. Het afscheid van de meiden was voor velen erg emotioneel, de 28 meiden vormen samen eerder een familie dan een groep, en het is een eer om hier een deel van te mogen zijn.

Eind november zijn Martine haar ouders op bezoek geweest bij ons. Ze zijn met ons mee geweest naar het werk, en hebben een realistisch beeld mogen krijgen van de wereld waar wij in leven. Ook hebben we verschillende nationale parken bezocht.

De tweede dag hebben we een tocht gemaakt naar de hoogste berg van Kenia, “Mount Kenya”. Eerst 2 uren in de auto totdat we niet meer verder konden rijden en moesten lopen. Eenmaal onderweg zaten we al snel vast in de modder... Gelukkig kwamen er na een tijdje een groep bergbeklimmers aangelopen die mee hebben geholpen met drukken. Nadat ze ons geholpen hadden verwachte ze al snel dat wij ook iets voor hun terug zouden doen. Voordat we het wisten zaten er allemaal tassen, tenten en een aantal bergbeklimmers op het dak van de auto. Deze moesten wij als tegenprestatie een stuk meenemen de berg op. Na een lange tocht en een stuk gelopen te hebben, kwamen we aan bij een groot meer bovenop de berg. We konden duidelijk merken dat er op deze hoogte minder zuurstof in de lucht was. We waren op een hoogte van 3500 meter. Dit was niet de top van de berg, als je wou klimmen tot aan de punt dan was je 5 dagen zoet, maar had je wel een hoogte van 5199 meter bereikt.

We zijn samen met wat collega’s van Jurriën op safari geweest naar het Samburu park. We hebben hier onder andere veel olifanten, struisvogels en zebra’s gezien. De natuur was prachtig! Niet te vergelijken met de natuurgebieden in Nederland. Ook mochten we getuigen zijn van een kudde overstekende olifanten. Net toen wij aankwamen rijden liepen de grote olifanten met hun kleintjes door het water naar onze kant. Ze staken niet alleen over, maar gingen zichzelf ook even wassen, bijzonder om te zien!

Naast het Samburu park zijn we ook naar Nakuru en het Maasai Mara park geweest. In Nakuru hebben we onder andere flamingo’s, reptielen, en verschillende mooie vogels mogen zien. De volgende morgen vroeg moesten we lang in de auto naar het andere park waar we 2 nachten hebben geslapen. Dit is het Maasai Mara park, een bekend park wat qua oppervlakte niet groot is maar waar de meeste dieren leven. We waren jammer genoeg niet de enige mensen die bedacht hadden om hier naar toe te gaan. Er waren in dit park veel safariauto’s, het was jammer om te zien dat de dieren er niet meer op reageerden omdat ze er aan gewend zijn geraakt. Maar naast de vele safariauto’s hebben we ook vele mooie dieren mogen zien. Een groep leeuwen, cheeta’s, antilopen, giraffes, zebra’s, nijlpaarden, krokodillen, hyena’s, buffels en nog veel meer. Al met al een hele belevenis om niet meer te vergeten!

Na 10 gezellige dagen moesten we weer afscheid nemen van Simon en Roelie, 4 december hebben we ze afgezet op het vliegveld in Nairobi. De volgende dag zijn we naar de immigratie dienst geweest vanwege het verlengen van ons visum. Eenmaal aangekomen stonden er om 07.30 al een rij van meer dan 200 mensen te wachten terwijl de deuren om 08.00 pas open zouden gaan, de moed zakte ons al snel in de schoenen… Na enkele minuten vol verbazing in de rij te hebben gestaan, hebben we binnen toch maar even navraag gedaan. En wat bleek, dit was de rij voor kenianen, aan de andere kant van het gebouw was de ingang voor buitenlanders…. Wat een opluchting! Met een grote lach liepen we naar de andere ingang, we werden hier al snel geholpen. Na de prijsuitleg, wat formulieren ingevuld te hebben en een stempel in ons paspoort, zei hij ons lief gedag. Hij was vast van ons onder de indruk van ons want na 10 minuten stonden we buiten met een gratis visum en een geldige stempel in ons paspoort :)

Jose werd afgelopen weekend 50, en dit moest natuurlijk goed gevierd worden omdat kenianen geen verjaardagen vieren! Vandaar dat wij een kleine surprise party georganiseerd hadden met lekker hapjes, cadeautjes en kleine filmpjes van familie en vrienden vanuit Nederland. Het was een gezellige geslaagde dag! De volgende dag zijn we naar een zwembad geweest in de stad, hier hebben we een poging gedaan om de taxichauffeur van jurriën zwemles te geven. Wij hebben samen veel gelachen en hij daarnaast geleerd.

Van 12 tot 25 november kwam pum-expert Tseard van der Kooi in Kenia om 2 weken lang trainingen te geven op het gebied van vruchtbaarheid en fokkerij. Tseard is een gepensioneerde veehouder die op vrijwillige basis naar het buitenland gaat, om zo zijn kennis te delen. Ik heb veel van Tseard mogen leren, zijn entertainende manier van trainen motiveerde de boeren. De 2 weken begonnen erg regenachtig, dit zorgde de eerste dag direct voor problemen. Tijdens het voorbij gaan van een vaststaande vrachtauto, kwamen we met onze auto in een natte geul terecht. We zaten muurvast en moesten plaatselijke inwoners om hulp vragen. Al met al heeft dit voor een uur vertraging, en een vieze auto gezorgd. In de trainingen hoorden boeren nieuwe dingen wat vaak voor veel verbazing zorgde. Onder de Keniaanse boeren gaat het verhaal dat als een koe na afkalven de nageboorte op eet, de koe hier ten eerste in kan stikken, maar het ook zorgt voor een productie daling. Vanwege dit verhaal gebeurt het dat boeren soms dagen lang bij de koe slapen, in afwachting voor de nageboorte om er af te komen. Boeren waren not-amused, toen ze hoorden dat het hier om een verzonnen verhaal gaat. Naast dat het natuurlijk gedrag is, zou het opeten juist positieve effecten hebben voor de koe vanwege de vele mineralen en vitamines die een nageboorte bevat. Verhalen als deze zijn er veel onder de Keniaanse boeren. Daardoor kom ook ik, veel creatieve dingen tegen.

De trainingen namen vaak een hele dag in beslag. Elke dag voordat we vertrokken stopten we bij een winkeltje om wat brood en wat melk in te kopen voor de boeren. De meeste dagen waren er rond de 25-30 boeren bij de training aanwezig, die allen verzien werden van een lunch. Met de dia projector op pad werd de training gedaan. ALS er stroom was, dit viel namelijk regelmatig uit en dus moest er geïmproviseerd worden. Tijdens een van de trainingen werden we luidruchtig onderbroken door een varken. Het beste dier moest op een pick-up getild worden , om richting het slachthuis afgevoerd te worden. Natuurlijk was het dier niet bereid hier aan mee te werken, gepaard met viel lawaai zoals te zien is op de video.



Het besef dat het bijna kerst is, hebben wij nog totaal niet aangezien de temperatuur hier alleen maar stijgt. Vanaf nu tot aan Januari zal het alleen maar warmer worden. Wij zijn van plan om kerst te gaan vieren aan de kust, het gedeelte dat we nog niet gezien hebben van Kenia. Oud en nieuw hopen we in het westen te kunnen vieren met Jurriën zijn chauffeur. Voor nu wensen wij iedereen alvast fijne feestdagen toe.