Olifantenvlees voor boeren

Het is vandaag 14 september, we zitten alweer 2 dikke weken in Kenia. Vandaag ben ik, Martine, aan het werk bij JAWA. Het was in het begin erg wennen en omslaan, maar ik voel me steeds meer thuis en op mijn gemak binnen de organisatie. Ik raak meer gewend aan de kinderen en de zorg die ze krijgen, en de kinderen raken meer gewend aan mijn aanwezigheid. Ze vinden mijn haar en huid nog erg bijzonder, en willen het aanraken om te kijken hoe het voelt.
Gisteren liep ik bijvoorbeeld op blote voeten, zo heb ik een jongetje met het syndroom van down een aardig tijdje kunnen vermaken. Witte tenen met rode nagels, wat vond hij het bijzonder. Er is 1 jongetje in de groep, het zoontje van een begeleider, die bang is voor ´blanke mensen´. Wanneer ik te dicht in zijn buurt kom, rent hij huilend naar zijn moeder. Zo ook gisteren, maar op het moment dat hij naar zijn moeder wou rennen, rende de moeder snel naar mij toe. Wat een paniek had het jongetje, hij zal er toch echt aan moeten wennen...

Om een indruk te krijgen van het werk wat ik bij JAWA doe heb ik alles even op een rijtje gezet. Een dag bij JAWA ziet er als volgt uit :
8.00 - 9.00 : de kinderen worden uit bed gehaald, verschoond, aangekleed en krijgen ontbijt.
9.00 - 9.15 : iedereen komt samen in het lokaal, en de tanden worden gepoetst. Na het tandenpoetsen evalueren ze de vorige werkdag en gaat een van de begeleiders voor de kinderen bidden en danken voor de nieuwe dag die ze gekregen hebben.
09.15 - 10.30 : Na het gebed splitst de groep zich op in drieën. De jongste kinderen gaan naar een lokaal waar ze therapie-fysio krijgen, mogen snoezelen en waar ze uitgedaagd worden om veel te bewegen. De kinderen die zelfstandig kunnen lopen gaan naar de tweede verdieping en doen daar activiteiten zoals tekenen/kleuren/bal spellen, dit om de motoriek te verbeteren. De laatste groep bestaat uit kinderen die meervoudig beperkt zijn, zij gaan naar het gymlokaal. In het gymlokaal liggen veel matrassen, korsetten en fitness apparaten zodat de kinderen uitgedaagd worden om een andere houding aan te nemen. De kinderen die meervoudig beperkt zijn zitten namelijk allemaal in een rolstoel en zitten een groot deel van de dag in dezelfde houding.
10.30 - 11.30 : de kinderen krijgen wat te drinken, en worden gestimuleerd om naar buiten te gaan. De kinderen die niet zelfstandig kunnen lopen worden buiten in een korset of rolstoel gezet.
11.30 - 12.00 : tijd om te spelen, vrije tijd en worden de kinderen verschoont.
12.00 - 13.00 : er worden spelletjes gedaan op het niveau van de beperking, hierbij wordt naar vooruitgang gestreefd.
13.00 - 14.00 : iedereen komt samen in de lunchkamer en krijgt warm te eten. De kinderen die redelijk zelfstandig zijn helpen mee de meervoudig beperkte kinderen te voeden. Nadat de kinderen eten gehad hebben, eet het personeel.
14.00 - 16.00 : kinderen worden verschoont, daarna worden er activiteiten gedaan op het grasveldje. Elke dag wordt ingevuld door een ander personeelslid, zo krijg je veel variatie.
16.00 - 17.00 : iedereen krijgt een stuk fruit of fruitsap. Alles wordt met elkaar opgeruimd, schoongemaakt en klaar gezet voor de volgende dag. De kinderen die voor dagbesteding komen worden opgehaald en gaan naar huis.

Dit is een schema waar van maandag tot vrijdag mee gewerkt wordt, dit zijn richtlijnen, 9 van de 10 keer loopt het toch weer wat anders dan gepland. Het is goed dat ze op deze manier kinderen structuur bieden.

Afgelopen maandag zijn we samen mee geweest naar een training van SNV. Na 1,5 uur in de auto kwamen we aan op bestemming. De autorit ging langs Mount Kenya, dit is de een na hoogste berg van Afrika. Bij de training waren minder mensen dan verwacht. Die dag bleek er een olifant neer geschoten te zijn, in plaats van naar de training te komen hadden een paar boeren toch liever een stuk olifantenvlees...

Dinsdag hebben we chapati gegeten bij een winkeltje om de hoek. Chapati is een soort van pannenkoek maar dan zonder ei en melk. Je zou denken dat het niet zo lekker is, zoals wij eerst ook dachten, maar ze zijn best okey. Voor 30 KES heb je zo´n pannenkoek, en aan 1 heb je genoeg want ze vullen aardig. Omgerekend in euro´s hebben we voor 50 cent geluncht.

En ja hoor, we hebben ook een postadres!! Dit is:
Penthouse suittes serviced apartments
Madaraka estate makutano
P.O. box 3031 - 60200
Meru, Kenya
Jurrien en Martine, Room 2.

(Bij het versturen van post is het belangrijk dat het nummer van de p.o. box duidelijk genoteerd is, anders komt de post niet bij ons aan.) We hebben begrepen dat een kaart van Kenia naar Nederland een dikke week onderweg zal zijn, dit zal andersom redelijk gelijk zijn. Onze huiseigenaar leegt 1x in de week zijn postvak, deze bevindt zich in het centrum van de stad. Houdt er dus rekening mee dat een kaartje 2 weken onderweg kan zijn voordat wij hem ontvangen.